„ODPOCZNĘ, WSTANĘ I PÓJDĘ NA SĄD BOŻY”
Słowa te, które znajdują się na grobie śp. ks. kan. Franciszka Skałby w Kostrzynie nad Odrą (wybudował on z parafianami po II Wojnie Światowej od podstaw pierwszy kościół w naszej zielonogórsko – gorzowskiej diecezji), są przypomnieniem o Bożej sprawiedliwości, o rzeczach ostatecznych człowieka (śmierć, Sąd Boży, niebo albo piekło) i o nadziei w zmartwychwstanie. My, Kościół pielgrzymujący na ziemi w czasie każdej liturgii, szczególnie Mszy świętej celebrujemy także tę prawdę razem z Kościołem triumfującym w niebie (ze świętymi i błogosławionymi) i z Kościołem oczyszczającym się w czyśćcu. Dopóki mamy czas „gromadźmy sobie skarby w niebie” (por. Mt 6,20), skarby modlitwy, jałmużny i dobrych uczynków. Szczególnym darem jest dar odpustów, które są „darowaniem kary za grzechy odpuszczone już co do winy w spowiedzi świętej” (por. KKK 1471). Nie wszyscy zmarli są w niebie, dlatego ofiarujemy za nich Msze święte, wspominamy ich składając ofiarę i otaczając modlitwą w wypominkach oraz ofiarujemy dar odpustów. Póki żyjemy, możemy pomóc sobie i innym.
O łasce odpustów jeszcze więcej napiszę, ale chciałbym wrócić także do przypomnienia, które zawarłem we wskazaniach liturgicznych na listopad 2017: „W modlitwie za zmarłych (np. w Wypominkach) należy zwrócić uwagę na to, że nie ma takiej sytuacji, że „modlimy się za dusze zmarłych, o których nikt nie pamięta”, gdyż Matka Kościół zawsze pamięta i w każdej Mszy świętej (zob. teksty Modlitwy Eucharystycznej) oraz w Liturgii Godzin (w nieszporach) są otaczani modlitwą zmarli, o których rodziny i najbliżsi z różnych powodów nie pamiętają”.
„Kalendarz Liturgiczny Diecezji Zielonogórsko – Gorzowskiej. Rok Pański 2017” s. 229
Ks. Andrzej Hładki
